Filmy gołąb, policja, ucieczka

„Cud w Mediolanie” zrealizowany trzy lata po “Złodziejach rowerów” przez duet Vittorio De Sica – Cesare Zavattini świadczy o odwrocie włoskiego reżysera od czystego neorealizmu. Jest tym dla De Sici, co „Noce Cabirii” dla Federico Felliniego – problemy społeczne powojennych Włoch ustępują rzeczywistości sacrum i profanum, pobożności instytucjonalnej i ludowej, mieszance pogaństwa i religii. To, co w „Złodziejach rowerów” de Sica jedynie zaznaczył na marginesie poprzez wprowadzenie postaci wróżbitki, w “Cudzie w Mediolanie” wybucha z pełną, prostoduszną siłą. Mały Totò znaleziony w zagonie kapusty, a obdarzony łaską czynienia cudów, ratuje swych przyjaciół z opresji i sprawia, że ulatują na miotłach do nieba, zostawiając za sobą pałace bogaczy, lepianki żebraków i przepych Duomo. Nakręcony w 1951 roku film de Sici został nagrodzony Złotą Palmą wraz ze szwedzkim filmem „Fröken Julie”, ekranizacją dramatu Strindberga, w którym panna z arystokratycznych sfer zakochuje się w służącym. Tym żyła Europa początku lat 50.

Andy Dufresne jest młodym obiecującym bankierem. Jego życie zmienia się drastycznie, kiedy zostaje niesłusznie oskarżony o zamordowanie swojej żony i jej kochanka. Skazany na dożywocie, dostaje się do więzienia Shawshank, gdzie rządy sprawują sadystyczni strażnicy oraz dyrektor - hipokryta i oszust. Andy, żeby przeżyć lata jakie przyjdzie mu spędzić w celi, będzie musiał wykazać się sprytem i wolą przetrwania. Przygotowuje również misterny plan zemsty - tak zaskakujący, że zmyli nawet najbliższych współwięźniów.

Związek małżeński Karola i Dominique nie przetrwał okresu próby; nie został także skonsumowany. Po rozwodzie Karol pozbawiony paszportu i pieniędzy postanawia wrócić do kraju. Grając na grzebieniu na dworcu, aby zarobić na wyjazd, spotyka rodaka Mikołaja. Ten prosi go o pewną przysługę i obiecuje przemycić go do Polski. Czy Karol spełni prośbę Mikołaja? Jakiego fortelu użyje, aby jego była żona przyjechała do Polski?